ابتکارات مربوط به پروژه خط لوله و اتصالات گازی سپنتا ایران-پاکستان-هند اولین بار توسط ایران در سال 1995 برای انتقال گاز طبیعی ایران به هند از طریق پاکستان آغاز شد. این ابتکار در ابتدا به عنوان تحویل گاز طبیعی ایران به پاکستان در مقاله ای علمی توسط یکی از اساتید دانشکده فنی نظامی پاکستان در اواخر دهه 1950 مطرح شد.
ایده مورد بحث تنها می تواند موضوع یک توافقنامه بین المللی در سال 1989 باشد که کمبود گاز طبیعی در پاکستان احساس شد. در سال 1995 قرارداد مقدماتی گاز طبیعی بین تهران و اسلام آباد منعقد شد و هند در سال 1999 به این قرارداد پیوست. هدف از این پروژه انتقال گاز طبیعی از میدان گازی پارس جنوبی ایران به شهر نوابشاه پاکستان در نزدیکی مرز هند و سپس به هند است.
همانطور که مشخص است ایران با 32 تریلیون متر مکعب ذخایر گاز طبیعی کشف شده 198.8 تریلیون متر مکعب در جهان پس از روسیه در رتبه دوم قرار دارد. این رقم 18 درصد از ذخایر گاز طبیعی جهان، 51 درصد از کل ذخایر گاز طبیعی منطقه خاورمیانه و 40 درصد از ذخایر گاز طبیعی کشورهای اوپک را تشکیل می دهد.
بر اساس داده های آژانس بین المللی انرژی، ایران با تولید سالانه ۱۹۰ میلیارد مترمکعب گاز طبیعی سومین کشور بزرگ جهان است. منابع گاز طبیعی ایران همراه با نفت در میادین گاز طبیعی و میادین نفتی قرار دارد. تاکنون 42 میدان گاز طبیعی در ایران ثبت شده است.
بزرگترین آنها کوزی پارس، تابناک، خیام، حنران، دالان، کنگان، مبارک و غیره هستند. امکان مرتب سازی جدای از این، میادین گاز طبیعی نیز وجود دارد که ایران به همراه کشورهای همسایه از آنها بهره برداری می کند.
میدان گازی سلمان با عربستان سعودی، میدان گازی مبارک با امارات متحده عربی، میدان گازی خنگم با عمان، میدان گازی گوندبالی با ترکمنستان و میدان گازی پارس جنوبی با قطر. میدان گازی پارس جنوبی به عنوان میدان گاز طبیعی شناخته می شود که تنها دارای ذخایر گاز طبیعی در جهان است و ایران به همراه قطر در خلیج فارس گاز طبیعی را در آن تولید می کند.
میدان پارس جنوبی با مساحتی بالغ بر 9700 کیلومتر مربع، 3700 کیلومتر مربع در داخل مرزهای ایران قرار دارد و تقریباً نیمی از کل ذخایر گاز طبیعی کشور را تشکیل می‌دهد.
