لوله پلی اتیلن 12 اینچ از ابتدای تاسیس در سال 1933 به یکی از شناخته شده ترین مواد ترموپلاستیک در جهان تبدیل شده است. تطبیق پذیری این ماده پلاستیکی منحصر به فرد از طریق کاربردهای مختلف آن ثابت شده است.
استفاده اولیه از پلی اتیلن در طول جنگ جهانی دوم به عنوان جایگزینی برای پلاستیک در عایق الکتریکی بود. امروزه پلی اتیلن به یکی از پرمصرف ترین ترموپلاستیک ها در جهان تبدیل شده است.
رزین های پلی اتیلن مدرن اکنون برای کاربردهای جدی تری مانند لوله های گاز و پروژه های انتقال آب با فشار بالا، فرآیندهای دفن زباله، مخازن سوخت و سایر کاربردها در حال توسعه و طراحی هستند.
استفاده از پلی اتیلن به عنوان ماده ای برای تولید لوله برای اولین بار در اواسط دهه 1950 رخ داد. کاربرد اصلی پلی اتیلن در مصارف صنعتی بود که بعداً در صنعت نفت و گاز نیز دنبال شد زیرا این صنایع به سبکی بادوام نیاز داشتند و موفقیت لوله های پلی اتیلن در صنایع مذکور باعث استفاده از این لوله ها در توزیع گاز طبیعی شد.
شبکه، زیرا در این صنایع نیاز به لوله ای بود که در برابر خوردگی مقاوم باشد و بتواند گاز طبیعی را بدون نشتی به منازل برساند. برآوردها نشان می دهد که تقریباً 95 درصد از لوله کشی های جدید در شبکه های توزیع گاز آمریکای شمالی برای قطر 12 اینچ یا قطرهای کوچکتر ساخته شده از پلی اتیلن است.
لوله ها در تاسیسات لوله کشی مانند توزیع آب آشامیدنی، لوله های معدنی و صنعتی، خطوط برق و سایر کاربردهای جدی مورد استفاده قرار گرفته اند. از آنجایی که پلی اتیلن یک ماده ترموپلاستیک است، لوله ها و اتصالات پلی اتیلن را می توان با اعمال گرما و فشار همزمان تولید کرد و با استفاده از فرآیندهای جوشکاری حرارتی در دمای بالاتر از نقطه ذوب سطوح تماس، لوله های پلی اتیلن را می توان به طور دائم با هم جوشاند.
لوله ها یا اتصالات پلی اتیلن توسط جوش حرارتی یا اتصالات مکانیکی به یکدیگر متصل می شوند. لوله های پلی اتیلن را می توان با استفاده از اتصالات فشار، فلنج و… به لوله های دیگر متصل کرد. کاربر انواع مختلفی از اتصالات را برای انتخاب دارد. هر کدام از این اتصالات در شرایط اتصال خاصی که کاربر با آن مواجه می شود، مزایا و معایب خاص خود را دارد.
