مویز سیاه عمدتاً در مناطق معتدل رشد می کند. با این حال، کشت فرهنگی عمدتا در اروپای مرکزی و شرقی و همچنین برخی از کشورهای آسیایی صورت می گیرد. مویز سیاه بدون هسته اولین بار در قرن هجدهم در باغ های اروپای مرکزی رشد کردند.
مویز فرنگی سیاه از خانواده مویز فرنگی (lat. Grossulariaceae) است. میوه ها روی بوته های سبز رنگ با دوره گلدهی مشخصی رشد می کنند که با بوی معمولی آنها از بوته های مویز قرمز قابل تشخیص است.
از نظر فواید سلامتی، مویز سیاه یکی از سالم ترین انواع مویز ها است. علاوه بر محتوای بالای غیرمعمول ویتامین C، آنها همچنین حاوی تعدادی مواد مغذی با ارزش دیگر از جمله پتاسیم، کلسیم، فسفر، پکتین و آنتوسیانین هستند.
دومی رنگدانه های قرمز، آبی یا بنفش هستند که عمدتاً در بیرونی ترین لایه های میوه تشکیل می شوند و مویز ها را از سطوح بالای اشعه ماوراء بنفش محافظت می کنند.
تصور می شود که نوشیدن مقدار کافی میوه یا آب آنها به شکل نوشیدنی های میوه ای از استرس اکسیداتیو محافظت می کند.
رنگ بنفش تیره مویز ها محصول جانبی محتوای بالای آنتوسیانین در پوست است. میوه ها به دلیل محتوای اسید بالا به ندرت به آب میوه خالص تبدیل می شوند. در عوض، آنها عمدتاً برای تهیه نوشیدنی ها و اسموتی های آب میوه با هضم آسان استفاده می شوند.
بسته به نوع، مویز فرنگی سیاه دارای طعم نسبتاً شیرین و ملایم یا ترش تر و معطر است. میوه‌های شیرین‌تر و نرم‌تر معمولاً تازه مصرف می‌شوند، در حالی که انواع ترش‌تر و اسیدی‌تر برای پردازش بیشتر بهتر است.
قابل ذکر است که اغلب مصرف بیش از حد این ویتامین ها (به ویژه ویتامین A) باعث بروز علائم ناخوشایندی مانند درد در ناحیه شکم و کبد می شود. در مویز سیاه، وجود ویتامین A و بتاکاروتن به وضوح متعادل است و فواید استثنایی به همراه دارد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.